Chapter 30

Bang.

Ścisnęłam mocno ręce na blacie kuchennym za mną, wdychając jak najwięcej tlenu, by nie zacząć krzyczeć. Czułam jak coś w środku mnie ściska, zacisnęłam usta. Powiedzenie, że byłam przerażona było zbyt małym określeniem tego co czułam.

Zimne mrowienie przeszło przez mój kręgosłup, kiedy usłyszałam kroki zbliżające się do kuchni. Moje serce w tym momencie wyskoczyło z piesi, chciałam biec gdzieś, gdzie było bezpieczne, najdalej od tego domu, jak tylko to było możliwe. Ten ktoś mógłby mnie zabrać ze sobą.

Częstotliwość kroków zaczęła się zmniejszać, aż w końcu ustały.

Zamarłam- każdy nerw kończący się w moim ciele nie mógł się ruszyć, czułam, że od śmierci dzieli mnie kilka sekund. Czucie w ciele wróciło, kiedy postać w czarnej bluzie przeszła przez drzwi jadalni biegnąc na drugą stronę pokoju.

Oślepiło mnie, ogarnęła mnie panika, następną rzeczą jakiej byłam świadoma to wzięcie zakrwawionego noża z blatu i wyciągnięcie go przed siebie. Obracałam nóż w drżących rękach, zakradając się bezgłośnie przez kuchnię do drzwi jadalni. Z każdym krokiem czułam, że nie myślę racjonalnie, wiedziałam, że mogą być konsekwencje za dotykanie narzędzia zbrodni. Jednak nie zamierzałam iść tam bez broni. Jeśli ta osoba nie chce mnie skrzywdzić, nie ukrywałaby się. Nie groziła by mi takimi wiadomościami. W głębi duszy wiedziałam, że ten kto tu był, będzie tu dopóki nie dostanie tego czego chce.

Niestety, pewnie będzie chciał mnie.

Od mojego potencjalnego mordercy dzielił mnie krok. To tak jak bym stała przed ostrzem noża.

1. Będę zabita.
2. Będę torturowana, a później zabita.

Wyrywając się do drzwi, wkroczyłam dramatycznie do jadalni, wskazując nóż który mignął przede mną. Zacisnęłam oczy, ogarnęłam mnie ciemność, kiedy czekałam aż krzyk wydostanie się z moich ust- byłam przygotowana na ból i tortury. Wiedziałam, że umrę i że ta myśl będzie ostatnią rzeczą o której będę rozpamiętywać. Niemniej jednak starałam się nie myśleć o tym, bo było coś ważniejszego, co dominowało nad odczuciem przerażenia i gniewu.

Kocham cię Justin.

Ostatnia myśl odbiła się echem w mojej głowie, kiedy czekałam na ból.

Stałam kilka sekund w mojej jadalni, z zamkniętymi oczami, przygotowana na szybką śmierć. Po odczekaniu kolejnych sekund, które zdawały się dochodzić do pół minuty, zaczęłam czuć ciekawość. Ta zakapturzona postać na pewno tu była. Dlaczego ze mną nie skończyła? To była szansa na to, by w końcu dostać to czego chciała najbardziej.

Po jakiejś minucie otworzyłam oczy i zaczęłam gorączkowo rozglądać się po pokoju.

Nie było tam nikogo.

Przełknęłam głośno ślinę, zaczęłam iść w stronę holu, upewniając się, że nikt nie zakradał się za mną lub obok mnie. Przysięgam, że jeśli to tak próbuje mnie jeszcze bardziej wystraszyć, wolałabym umrzeć, niż mierzyć się z tym przerażającym doświadczeniem zmieszania paniki i nieudolności każdego dnia. Może powinni sprawdzić mnie w szpitalu psychiatrycznym.

Przeszłam przez pusty korytarz, wpatrując się jak w horror, kiedy podłoga zaczęła skrzypieć pod czyimś krokami. Nie miałam pojęcia gdzie się ruszyć.  Kroki brzmiały jakby ktoś w jednej sekundzie stał za mną, a później przeniósł się w inne miejsce, podążając w zupełnie innym kierunku. Poczułam ogromny ból głowy, przeszłam do środka korytarza, poczułam, że zaczęło kręcić mi się w głowie, kiedy zaczęłam sprawdzać wszystkie drzwi, zza których mógł pojawić się intruz.

-Sutton.- skomputeryzowany głos zawołał z pewnej odległości. Przerażający głos przeszedł po mnie aż do szpiku kości, co spowodowało że spięłam całe swoje ciało.

W tym momencie postać ponownie pojawiła się w drzwiach, jej czarny kaptur przechylił się na bok. Nie mogłam zobaczyć kto się pod nim krył, jednak byłam pewna, że mówił on przez urządzenie do zmiany dźwięku, które brzmiało jak laleczka chucky. Czarny bluza zachwiała się, odsłaniając rzeźniczy nóż trzymany w silnej ręce.

Krzyk wydostał się z mojego ciała, kiedy zaczęłam wbiegać po schodach co dwa, trzy stopnie na raz. Wiedziałam, że postać ruszyła za mną, kiedy dotarłam na górę, powoli skradała się po schodach. Skomputeryzowany głos zabrzmiał:

-Możesz uciekać, ale nie ukryjesz się Sutton.

-Możesz uciekać, ale nie ukryjesz się Sutton.

-Odejdź!- krzyknęłam, wbiegając do swojego pokoju, gwałtownie zatrzaskując za sobą drzwi i przekręcając zamek by je zablokować. Rozejrzałam się po pokoju z dzikim spojrzeniem, decydując się na wybranie szafy jako kryjówki. Wiem, jasne? To typowa kryjówka z horroru, ale szczerze, jeśli ktoś cię goni- to wydaje się być najprostszym i najszybszym rozwiązaniem. Zostałam otoczona przez ciemność, materiał moich ubrań ocierał się o moje drżące ciało. Spojrzałam na zarys noża, który trzymałam w ręce, krew Loli nadal na nim była. Miałam znów ochotę zwymiotować, jednak szyderczy głos laleczki chucky zabrzmiał tuż za drzwiami mojego pokoju.

-Sutton, wyjdź, wyjdź gdziekolwiek jesteś.

Ścisnęłam mocniej nóż, kiedy usłyszałam, że zamek w drzwiach został nagle otwarty. Drzwi zaskrzypiały przy otwieraniu, mój nierówny oddech zaczął się pogłębiać. Dlaczego on nie może zostawić mnie w spokoju?

Zacisnęłam szczękę na pięści, którą wsadziłam sobie do ust, aby nie zacząć znów krzyczeć gdyby odgłosy kroków miały wrócić. Tak, to jest to. Głos zabrzmiał w mojej głowie, powtarzając słowa: „Jesteś martwa. Jesteś martwa.”
Kroki były coraz bliżej, aż w końcu drzwi się otworzyły.

Zdając się na instynkt, pchnęłam nóż przed siebie, mając nadzieję, że dźgnęłam zakapturzoną postać. Może to da mi wystarczająco dużo czasu by uciec?

-ARGHHH.- głos zawył z bólu, usłyszałam odgłos upadającego na ziemię ciała. Spojrzałam w dół zaskoczona tym, że faktycznie udało mi się unieszkodliwić zakapturzoną postać, jednak zobaczyłam coś znacznie gorszego.

Zdałam sobie sprawę, która przyprawiła mnie o mdłości, że na podłodze nie wywijała się z bólu zakapturzona postać. Nóż upadł hukiem, kiedy rzuciłam się na podłogę. Justin krzyczał z bólu, trzymając się za ramię, ściskał je, a z jego palców kapała krew.

-Justin?- krzyknęłam, czując jak głos mi się załamał, kiedy spojrzał na mnie swoimi wypełnionymi łzami, zdezorientowanymi oczami. Zacisnął zęby, przyglądając się mojej przerażonej twarzy.
-Przepraszam.- załkałam, naciskając na jego zakrwawioną rękę, bym mogła się jej bliżej przyjrzeć. Ogarnęło mnie poczucie winy, kiedy krew sączyła się z rozcięcia nad nadgarstkiem.
-Jest okej, Sutton. Shh.- nalegał, kiedy ja szlochałam, desperacko sięgając po nakrycie z mojego łóżka, by ucisnąć ranę. Jego druga ręka jeździła po moim policzku, ocierając łzy.
-Nie jest okej!- krzyknęłam histerycznie, podnosząc się z podłogi,  łzy rozmywały mi obraz, kiedy ja starałam się oszacować, co robić dalej. Nie byłam lekarzem, a patrząc na Justina, on go potrzebował. A co jeśli SA jest ciągle w domu? Może wiedzieć, że zraniłam Justina, a przez to jestem łatwiejszym celem do jego pokręconych, małych sztuczek.

Justinowi udało się wstać, krzywiąc się, trzymał swoje ramię. Zbliżył się do mnie, opierając się ciężko na jednej stronie. Bez dalszego wahania, zaczęłam odzyskiwać zdolność racjonalnego myślenia.

-Musisz jechać do szpitala, szybko.- postanowiłam, chwytając go za zdrową rękę. Natychmiast się zatrzymał, kiedy próbowałam wyprowadzić go ze swojego pokoju. Zaczęłam ciągnąć go tak mocno jak tylko mogłam, jednak on nawet nie drgnął.
-Sutton, czemu chowałaś się w swojej szafie? Co się stało?- spytał pomiędzy ciężkimi oddechami.
-Musisz jechać do szpitala!
-Nie, chcę żebyś powiedziała mi co tu się do cholery stało.

Przygryzłam wargę. To oczywiste, że nie było sensu kłócić się z Justinem o to, czy powinien iść do szpitala, czy też nie. I tak nie posłuchałby mnie, nawet w takiej sytuacji. Zamiast tego zaprowadziłam go do łazienki.

Przysunęłam go do kranu, odkręciłam zimną wodę, następnie podłożyłam pod niego swoje pokrwawione, drżące ręce. Skupiłam się na ranach Justina, z jego umięśnionego ramienia rozwinęłam narzutę na łóżko i podsunęłam je pod zimną wodę.

-Kurwa.- zaklął, oddychając ciężko przez zaciśnięte zęby.
-Przepraszam Justin, ja nie chciałam…- znów zaczęłam płakać, krew zaczęła spływać z jego ramienia, robiąc się bardziej czerwona, zanim wpadła do odpływu.
-Kto był w domu?
-Nie wiem, ale… ktokolwiek to był, przyszedł po mnie.- pociągnęłam nosem, zaczęłam się uspokajać, kiedy woda nie barwiła się już tak mocno krwią.
-Słyszałem coś na górze, ale kiedy udało mi się tam dostać, zobaczyłem tylko otwarte okno w pokoju twojej siostry. Ktokolwiek to był, uciekł.

SA znów uciekł. Zaskoczona? Nie bardzo.

-Myślałam, że to on i zaatakowałam. Nie myślałam rozsądnie.- wymamrotałam przez łzy, sięgając do szafki, gdzie trzymałam apteczkę. Wreszcie znalazłam zielone pudełko, otworzyłam je i zaczęłam grzebać w poszukiwaniu zestawu bandaży.
-Kimkolwiek jest SA, zabiję go kurwa. Nie zawaham się strzelić mu w tą popieprzoną głowię i rzucić na pożarcie psom. Zasługuje na to, żeby zgnić w piekle.- przysięgną Justin, jego górna warga zawinęła się na jego białych zębach. Otworzyłam plastikowe opakowanie bandaża i starannie zaczęłam nim owijać rękę Justina, delikatnie za nią ciągnąc. Przytrzymywał go, napinając mięśnie. Ostrożnie owijałam bandaż wokół rany, tak by zatrzymywał krwawienie, delikatnie go zaciskając aby krew nie leciała zbyt mocno. Kiedy zapięłam bandaż, wróciłam powrotem do pokoju, by oczyścić swój umysł.

Mój umysł wydawał się odmówić zapomnienia o strachu, zmieszaniu czy horrorze, który przeżyłam jakieś pół godziny temu. Zacisnęłam powieki, Justin został zraniony, jego zszokowana twarz mignęła mi przed oczami. Jak ja mogłam to zrobić? Skrzywdzić kogoś, kogo kocham? To przerażało mnie bardziej niż cokolwiek innego.  Bardziej niż to co zrobił SA.

-Sutton, nie uciekaj ode mnie.- otworzyłam oczy by zobaczyć zaniepokojoną twarz Justina, przyglądającą się mi uważnie. Usunął przestrzeń między nami, przeczesał włosy, które przylgnęły do mojego spoconego czoła.
-Zraniłam cię.- mój głos się załamał, kiedy skupiłam się na jego zabandażowanym ramieniu.
-Nie specjalnie!- zaprotestował, nie ważne, nie chciałam tego słuchać.
-Nie, nie rozumiesz Justin. Zraniłam cię. Jestem za to odpowiedzialna. Jestem najsłabszym ogniwem. Jestem-
-Przestań wymyślać te pieprzone usprawiedliwienia.- zagroził, trzymając swoje usta centymetr od moich.
-Powinieneś odejść, nie chcę ryzykować tym, że znów cię skrzywdzę.
-Cholera Sutton!- wykrzyczał mi w twarz, powodując, że zadrżałam. –Czy ty nie rozumiesz ile dla mnie znaczysz? Jak mogłaś pomyśleć o tym by zniszczyć to wszystko co mamy, przez jeden głupi błąd? Tak, boli mnie to. Ale działałaś instynktownie. Zrobiłbym to samo!
-Mówisz tak tylko dlatego, żebym poczuła się le-
-NIE MÓWIĘ NIC ŻEBYŚ POCZUŁA SIĘ LEPIEJ.- ryknął, poczułam jak pcha mnie na ścianę za mną. Położył obie ręce- nawet tą ranną- po obu stronach mojej głowy, jego gniewny wzrok wpatrywał się we mnie. –Jedyną rzeczą jaką możesz mnie zranić jest to, że teraz mnie zostawisz.- wykrztusił, uderzając ręką w ścianę obok mojej głowy.

Wiem, że to był zły czas na myślenie o takich rzeczach, ale zły Justin mnie podniecał. Żyły na jego szyi odstawały, a opalona twarz była czerwona i sfrustrowana.

-Chcę ci coś obiecać.- zaczął, oblizując swoje usta.- Obiecuję kochać cię i chronić przed tymi wszystkimi torturami, na które jesteśmy teraz narażeni. Nigdy nie będę miał co do ciebie wątpliwości, od teraz nie opuszczę cię nawet na chwilę. Ta suka SA pójdzie w dół razem z Liamem i Nickiem. Im szybciej zabiję tego gościa z Arizony, tym szybciej będę mógł odnaleźć brata i uciekniemy z tego miejsca.
-Chcesz żebym uciekła z tobą?
-Tak.- potwierdził natychmiastowo.- Wiem że to trochę samolubne pytać cię o to czy zostawisz swoją rodzinę, ale potrzebuję cię przy sobie. Jeśli dotrzymam swojej obietnicy, obiecasz mi, że pojedziesz ze mną, nie przejmując się konsekwencjami?

Czekał na odpowiedź, jego twarz ciągle zbliżała się do mojej, nasze nosy się stykały. Bez żadnych wątpliwości znałam odpowiedź. Powiem tak. Nie potrafiłabym żyć bez Justina; oddzielenie się od niego złamałoby moje serce. Opiekuje się mną, kiedy wszystko się rozpada.

Kocham go bardziej niż swoje własne życie.

-Tak.- odetchnęłam.

Uśmiechnął się, pierwszy raz chwyciłam go na tym, że był odruchowo szczęśliwy, co nigdy wcześniej się nie zdarzało.  Chciałabym widzieć go takiego zawsze, by został już taki. Nie ma nic bardziej podbudowującego niż widzenie Justina szczęśliwego, to dlatego chcę dotrzymać obietnicy- tak długo, jak będę żyła.

Miękkie usta Justina przywarły do moich w jednej sekundzie, wypełniając mnie ciepłem i poczuciem bezpieczeństwa. Z moich ust przeszedł na policzek, zostawiając na skórze zimny podmuch, zanim zaczął całować moją szyję. Moja skóra buchnęła ogniem, tak jakbym siedziała godzinę na słońcu, jego usta nadal atakowały moją wrażliwą na to skórę. Usłyszałam jego jęk, kiedy pchnął swoje ciało na moje tak blisko, że zostałam bez tchu. Wplotłam ręce w jego włosy, kiedy naparł na mnie swoim ciężarem, mrucząc w moją szyję słodkie słowa.

-Nie sprawiaj bym cię pragnęła.- jęknęłam, odpychając go, unikając dotknięcia jego zranionej ręki. Próbowałam się poruszyć, jednak on przyciągnął mnie z powrotem do siebie, złączył nasze usta, a nasze języki zaczęły toczyć ze sobą walkę.
-Ty ciągle sprawiasz, że cię pragnę.- zażartował, całując mnie w czoło po półgodzinnej sesji pocałunków na moim łóżku.
-Więc oprzyj się pokusie.- namawiałam go, przebiegając ręką w dół jego klatki piersiowej, niebezpiecznie blisko jego krocza.
-Jak na dziewczynę która niedawno była torturowana i prawie zabita, jesteś cholernie szalona.- zaśmiał się, głaszcząc mój policzek. Uśmiechnął się, kiedy zaśmiałam się z jego komentarza, przyciskając się bliżej niego. Wzięłam go za rękę i mocno ścisnęłam jego palce.
-Sprawiasz, że czuję się bezpieczna.- szepnęłam, całując go ponownie.
-Oh bzdury lamy.*
- Justin zaklął pod nosem, powodując, że zaczęłam krzyczeć ze śmiechu. Bzdury lamy? Nigdy wcześniej czegoś takiego nie słyszałam.
-Ty na prawdę wiesz, jak zabić taki moment.- udało mi się wykrztusić między moim napadem histerii, kiedy wyszedł z mojego pokoju.
-Jesteś jedną z tego zimnego jedzenia z KFC!- zawołał, zbiegając na dół.

Oh na bzdury lamy – kompletnie zapomniałam o KFC.

Kiedy miałam zbiegać na dół, mój telefon zadzwonił w kieszeni, poczułam jak skręcają mi się kiszki.

Myślisz, że dziś uciekłaś? Myśl dalej. Jesteś jedyną, której odciski palców są na dowodzie zbrodni Sutton. Zacznij szybko myśleć, bo słyszałem że więzienne jedzenie jest okropne.-SA.

*nie wiedziałam jak to przetłumaczyć (Oh llama’s bollocks).

* * *

Rozdział miał być wczoraj, ale nie dałam rady, przepraszam.

Jeśli ktoś chce być informowany o nowych rozdziałach proszę pisać o tym do mnie na asku, twitterze lub w komentarzu.

Zapraszam do followania polskiego konta naszej Sutton: @SA_SuttonPL i Justina: @SA_JustinPL

Follow me na twitterze: @SwaggaBiebah

pytania: ask.fm/swagja