Chapter 29

Następnego dnia rano uchyliłam lekko oczy by sprawdzić na desce rozdzielczej SUVA godzinę.
08:10.  Moje ciało nadal leżało bezwładnie na skórzanym fotelu. Poważnie, wstawanie tak wcześnie rano powinno być nielegalne.
-Czy to moja dziewczyna w trybie zombie rano?- Justin wyśmiał mnie swoim porannym głosem, oddalając się od przyczepy. Oparłam głowę o okno i zamknęłam oczy, mamrocząc pod nosem ciche „tak”. Zachichotał, zmieniając stację radiową i przyśpieszając na drodze.
Skupiłam się na każdej wypukłości na drodze, obrazy z wczorajszego wieczora pojawiły się w mojej głowie. Ostatnia noc była wspaniała dla nas, ale po raz kolejny Justin upierał się, że lepiej wie co jest najlepsze dla mnie. „God Bless The Broken Road” od Pascal Flatts zaczęło grać w radiu, co wywołało u mnie lekki uśmiech. Bardzo kocham tą piosenkę, a słowa przypomniały mi, jaką jestem szczęściarą, że spotkałam kogoś takiego jak Justin…nawet gdy czasem byłam popychana przez niego na ścianę.
Justin zaczął cicho śpiewać:
"Every long lost dream, led me to where you are. Others who broke my heart, they were like Northern stars."
Jego głos brzmiał jak anioła, wybijał każdą nutę bezbłędnie, a jego ton był perfekcyjny. Otworzyłam oczy, podziwiając go, ciągle śpiewał, koncentrując się na drodze. Mogłabym powiedzieć, że naprawdę siadła mu ta piosenka, kiedy emocje zalały jego głos, skłaniając go do refleksji nad każdym słowem.
"Pointing me on my way into your loving arms, this much I know is true…"
Wzięłam głęboki oddech, otworzyłam usta i zaczęłam śpiewać równo z Justinem:
"That God blessed the broken road, that led me straight to you."
Piosenka nadal grała w tle, jednak my przestaliśmy śpiewać, łapiąc nawzajem kontakt wzrokowy, wpatrywaliśmy się w siebie z pasją. Zarumieniłam się, uśmiechając do niego, kiedy oblizał swoje usta.
-Świetnie śpiewasz.- skomplementował, jego piwne oczy nadal wpatrywały się we mnie. Wróciłam z powrotem do rzeczywistości, analizując to gdzie jesteśmy.
-Justin, patrz na ulicę!- zaśmiałam się, muszając go do oderwania ode mnie wzroku.
-Gdzie nauczyłaś się tak śpiewać? – kontynuował, skupiając się na utrzymaniu nas przy życiu, bez powodów do zmartwień o potencjalny wypadek samochodowy.
-Śpiewałam odkąd miałam 4 lub 5 lat, ale nigdy nie brałam tego na poważnie.
-Masz niesamowity talent.- potrząsnął głową, śmiejąc się do siebie.
-Panie Bieber, myślę że ty również umiesz śpiewać. Każda nuta brzmiała perfekcyjnie.- wybuchnęłam, prawie podskakując do gory, kiedy zdałam sobie sprawę, że zachowałam się jak jakaś dzika fanka.
Nie odpowiedział, po prostu się do mnie uśmiechnął i wziął ostry zakręt w lewo, przez co znaleźliśmy się na głównej drodze prowadzącej do szkoły.
Piosenka się skończyła, w radiu zabrzmiał głos prezentera:
“Witam Californię w ten słoneczny dzień! Nie ważne czy jedziesz do pracy czy szkoły, dostaliśmy przed godziną prośbę i chłopcze jesteś na lini! Jeśli nigdy nie słuchałeś jakiegoś z naszych odcinków radiowych, możesz zwrócić się do publiczności by spytać jaką piosenkę chcieliby usłyszeć albo po prostu kogoś pozdrów. Więc nasza pierwsza piosenka to Taylor Swift „Belter Than Revenge” dla Sutton Rosegarden od jej najlepszego przyjaciela SA. Mamy nadzieję, że ci się spodoba Sutton!
Justin przez przypadek skręcił samochodem, a jego oczy przepełnione były gniewem. Dziękuję Panu, że szybko się opanował zanim auto wypadło z jezdni. Nie wiem czy to był dla niego szok i dlatego to zrobił, czy fakt że SA zaczął ogłaszać swoje wiadomości publicznie, co sprawiło, że moje serce zaczęło walić gorączkowo.
"She's not a saint and she's not what you think she's an actress whoaaaa. She's better known for the things that she does on the mattress…"
Przełknęłam głośno ślinę, zmieniłam stację radiową, a z głośników wyleciala piosenka Lawsonów. Spojrzałam na Justina, jego szczęka była mocno zaciśnięta. Zauważyłam również, że mocno zaciskał ręce na kierownicy, przez co jego kostki zbielały.
-Nie możesz iść dziś do szkoły.- splunął ze złością,  chwilę później wyłączając całkowicie radio. W samochodzie zapadła cisza, tylko odgłos silnika przerywał tą martwą ciszę.
-Muszę Justin.- powiedziałam z determinacją, upewniając się, że mój mózg nie został przejęty przez strach, co pomogłoby zakłócić moje racjonalne myślenie.
-Nic nie musisz. Sutton jeśli do cholery zdecydujesz się iść, będziesz tam siedzieć jak jakaś kaczka. Wybrana jako cel tej dziwki.- warknął, zaczynając się trząść. Cofnęłam się, żałując że te oblicze Justina nie ujawniło się rano. Martwiło mnie patrzenie na niego kiedy był zły i tracił kontrolę nad sobą.
-Justin proszę cię. To jest dokładnie to czego chce SA. Jeśli nie pójdę do szkoły, prawdopodobnie będą śledzić mnie gdzie indziej. Muszę zachowywać się tak, jakby to nie robiło na mnie wrażenia, a ty obiecaj mi, że zrobisz to samo. Jeśli nie, doprowadzi cię to do szaleństwa.- wymamrotałam, próbując go uspokoić, co na szczęście na niego wpłynęło.
Jego ciężki oddech sprawił, że zaczęłam się modlić by nie zaczął krzyczeć. Wiedziałam, że nigdy nie skrzywdzi mnie w jakiś okrutny sposób, ale kiedy jest się w takim stanie, czasem nie ma sposobu by zatrzymać tę część ciebie, która chce wybuchnąć.  Najlepszym sposobem na opisanie tego jest butelka coli. Potrząsanie butelką jest jak gniew, który zaczyna się w tobie zbierać. Jeśli będziesz nią bardziej energicznie potrząsać, zacznie wywierać nacisk na korek. Potem coś postanowi cię złamać- podobnie jak kiedy ciśnienie zbyt naciska na nakrętkę, powodując że coca cola wybucha gwałtownie z butelki.
-Myślę, że masz rację. – odetchnął w końcu, dzięki czemu w końcu wypuściłam powietrze, które długo trzymałam w swoich płucach. Co za ulga. –Ale i tak to nie powstrzyma mnie od martwienia się o ciebie.
-Powoli położyłam dłoń na jego udzie, pocierając nią delikatnie. –Nie martw się, będzie dobrze. Nie chcę żebyś przeze mnie się denerwował, to nie jest fair dla nas.
-Wiem, tylko…
Przestał mówić, skupiając się na zaparkowaniu samochodu na szkolnym parkingu. Jednym ruchem skręcił, wyłączając silnik.
-Po prostu bardzo cię kocham i nie chcę cię stracić.
-Nie stracisz.- odpięłam swój pas i przesunęłam się na siedzeniu tak by pochylić się nad nim. Uniknął mnie kiedy usłyszałam, że przełyka ślinę. Odgarnęłam włosy z jego twarzy i przycisnęłam  usta do jego zimnego czoła, gładząc przy tym jego klatkę piersiową. Zamknął oczy, a jego ciało nie wariowało już z emocji, a ja odsunęłam się, wtulając w nieg.
-Co ja bym bez ciebie zrobił?- jego lewe ramie przyciągnęło mnie bliżej jego klatki piersiowej, po raz kolejny mogłam wdychać jego wspaniały, ciepły zapach.
-Myślę, że pytanie to- co byśmy bez siebie zrobili?
__
Oboje niechętnie wyszliśmy z samochodu, splatając razem swoje ręce, kiedy wolnym krokiem zmierzaliśmy ku wejściu do szkoły.
-O kurwa.- Justin przyciągnął mnie do siebie tak, że poczułam jego pasek przez moją cienką koszulkę. Śledziłam jego niesmaczony wzrok, aż dostrzegłam panią Ryder, która zmierzała swoim kaczkowatym chodem w naszą stronę, po raz kolejny niosąc jabłko. Ona ma jakiś fetysz na jabłka czy co? Poważnie, rozważam zmianę jej przezwiska na „Szalona pani z dupą jak jabłko”.
-Cieszę się, że się na ciebie natknęłam panie Bieber.- krzyknęła do nas swoim irytującym głosem, mimo że była już blisko nas.
-Cała przyjemność po mojej stronie.- Justin zacisnął zęby, a ja klepnęłam go lekko w plecy.
-Myślę, że nie powinieneś w tym miejscu. Nie masz już prawa pojawiać się na terenie tej szkoły.
-Co?- wypaliłam, przypatrując się swoim zdezorientowanym wzrokiem, wyrazowi twarzy pani Ryder i Justina.
-Po wczorajszym bezczelnym zachowaniu Justina, postanowiłam że muszę porozmawiać z dyrektorem. Zgodził się, że twój czas tutaj dobiegł końca Justin, a widząc, że nie masz opiekuna prawnego, nie ma papierkowej roboty.
-I tak mam w dupie to miejsce.
-Panie Bieber.
-Po prostu spierdalaj mi z oczu.- Justin rzucił jej gniewne spojrzenie, idąc w przeciwnym kierunku do jego samochodu.
-Sutton, nie zamierzam oglądać twojego nerwowego chłopaka. Te niewyparzone usta mogę sprowadzić na niego więcej kłopotów niż wywalenie ze szkoły.- zmrużyła na mnie oczy. –Powiem ci coś, jeśli…
-Nie, to ja ci coś powiem.- wybuchłam. Nie chciałam słuchać jej jęków o tym jaki Justin jest niegrzeczny i lekceważący, ona nawet nie zna prawdy czy prawdziwego Justina lub nie wie nic o tym, co on przechodzi. Ona nie zna go takiego, jak ja go znam, nikt nie zna go takiego.
-Justin teraz przeżywa na prawdę ciężkie chwile, a kiedy mówię bardzo ciężkie, mam na myśli niezwykle trudne. Nie można oczekiwać, że natychmiast zacznie kontrolować swój gniew. Jest zły, będzie naskakiwać- chcesz wiedzieć czemu? Miał problemy z opanowaniem gniewu od dzieciństwa. Plus, stracił całą swoją rodzinę. Nie ma ich w jego dokumentach, prawda? Tak sądzę. Dobra robota, spaskudziłaś jeszcze bardziej jego życie, myślę że powinnaś być z siebie dumna. – rzuciłam, odwracając się na pięcie, aby pójść za Justinem, który zaczął kopać kamienie leżące na chodniku.
-Chodź tutaj.-  wskazałam, kiedy do niego podeszłam i pocałowałam go w usta. Otworzyłam jedno oko, świadoma, że pani Ryder wciąż stała w tym samym miejscu, patrząc na nas w zachwycie.
-Widziałeś jej twarz?- zachichotałam bez tchu, chwytając miękkie ręce Justina. Zaśmiał się i pocałował mnie w czoło.
-Dziękuję za to co powiedziałaś, to znaczy dla mnie tyle co świat, a nawet więcej, Sutton.- spojrzałam w dół na nasze dłonie, które delikatnie ściskał.
-Wiesz zamierzam trzymać twoją stronę. To jest to co robią dla siebie pary.
-Oh, więc teraz oficialnie jesteśmy chłopakiem i dziewczyną? – zakwestionował, przechylając głowę w bok.
-Nie mówię kocham cię przypadkowym ludziom Justin. –flirtowałam, zagryzając jego wargę zębami.
-Jesteś niesamowita, wiesz?
-Oczywiście. – szepnęłam w jego usta. –Odbierzesz mnie później? Siłownia powinna trwać dziś 2 godziny.
-Dla ciebie wszystko skarbie.- odsunął się powoli, zagryzając wargę. – Bądź bezpieczna dla mnie.
-Zawsze.- szepnęłam, odchodzą, nasze ręce były zmuszone się puścić.
__

Ściągnęłam swoje dżinsy, ubrałam swoje fioletowe bawełniane szorty i zacisnęłam sznurek w pasie. Podniosłam swoją koszulkę na głowę, przeszukałam ławkę w poszukiwaniu mojej koszulki obey’a, którą szybko złapałam. Zawsze czułam się niekomfortowo podczas przebierania się w szatni z innymi dziewczynami. Wszystkie miały doskonałą figurę, a ja po prostu wydawałam się być szczupła i niedoskonała.
-Dobrze klaso. – trenerka Benson specjalnie krzyknęła za mną, przez co wyleciałam w powietrze na co najmniej 5 metrów. Gniewnie wciągnęłam koszulkę przez głowę i usiadłam na ławce, ciągle posyłając jej groźne spojrzenie.
-Dziś jak zwykle będziecie biegać okrążenia, jednak postaram się przekonać drużynę pływacką by zmienili godziny  treningów, abyśmy mogli korzystać z krytego basenu by podnieść waszą wytrzymałość!
Kilka dziewczyn z zachwytu zaczęło krzyczeć i klaskać, jednak z drugiej strony ja uważałam, że to zupełnie bez sensu. To tylko basen, nigdy wcześniej na nim nie były? Pływanie oznaczało również to, że będzie trzeba przebierać się w strój kąpielowy – kolejna rzecz którą muszę dodać do swojej świadomości.
-Mam również pewną smutną wiadomość… - urwała, przez co kilka dziewczyn wzięło dramatyczny wdech. Oh proszę was suki, to pewnie coś wspólnego z jednym, z jej miliona kotów, pewnie musi iść na operację czy coś.
-Jadę na 2 tygodnie na wakacje, tak więc Gregg będzie waszym nowym nauczycielem wychowania fizycznego do póki ja nie wrócę! – w tym momencie Gregg wszedł przez drzwi siłowni, potykając się o niebieskie wiadro stojące przy nich. Twarze wszystkich dziewczyn natychmiast się rozświetliły, prawie zaczęły ślinić się do Gregga. Wewnętrznie przewróciłam oczami, oczywiście powinnam to przewidzieć. Trochę świeżego mięsa i wszystkie dziewczyny są gotowe na nie rzucić w jednej chwili, nie dbając o to czy jest to nasz nauczyciel na zastępstwo czy nie. Mimo to nadal był to dla mnie szok, kiedy od razu skupił całą swoją uwagę na mnie, posyłając mi zuchwałe mrugnięcie. Nie miałam pojęcia jak na to zareagować. Co byście zrobili kiedy twój pierwszy pocałunek przeżylibyście z bratem swojej najlepszej przyjaciółki, a teraz nauczycielem WF, który do ciebie mruga? Miałam przeczucie, że nawet na wikipedii nie znalazłabym rozsądnej odpowiedzi na to.
-Więc ruszajmy dziewczyny!- zawołała trenerka Benson, popychając Gregga za drzwi siłowni, a wszystkie dziewczyny podążyły za nim entuzjastycznie. Jako ostatnia opuściłam szatnię, postanowiłam zostać tam na kilka minut. I nie żeby trenerka Benson miała się tym przejęła, ja naprawdę nie chciałam się teraz widzieć z Greggiem. To było takie nierealne.
__
Minęło 5 minut zanim zdecydowałam się opuścić szatnię. Westchnęłam ciężko, próbując otworzyć ciężkie drzwi. Kiedy w końcu mi się to udało, podeszłam do bieżni  gdzie prażące słońce od razu weszło w kontakt z moją chłodną skórą. Kiedy tylko Justin tu był by sprawić że będzie lepiej na wf, wydawało się, że lepiej mi się biega kiedy jest w pobliżu. Zawsze udało mu się znaleźć sposób, aby zmotywować mnie i robienia rzeczy bez większego wysiłku czy bólu.
-Sutton! Gdzie ty byłaś?- krzyknął Gregg, trzymając ręce na swoich ramionach.
-Przepraszam.- odkrzyknęłam, pośpiesznie robiąc wysokiego kucyka i biegnąc w jego stronę. Gregg przyglądał mi się uważnie, a ja potknęłam się o własne nogi.
-Wiesz, że trenerka Benson prawdopodobnie obdarłaby cię ze skóry, gdyby zorientowała się, że ominęło cię 5 minut biegania.- powiedział surowym tonem, krzyżując ręce na piersi.
-Wiem ja-ja tylko…-  zaczęłam głupi się jąkać, odwracając wzrok na resztę klasy, która zaczęła już biegać.
-Wyluzuj Sutton.- zażartował, rozpromieniony. -Nie jestem jak trenerka Benson, a dla ciebie- jestem gotowy odpuścić.- znów do mnie mrugnął, posyłając mi kolejny mylący znak. Jak do diabła mam to rozumieć? Czy to był tylko żart między uczniem a nauczycielem, czy to miało coś wspólnego z naszą przeszłością?
-Nie czujesz się na siłach by dziś biegać?- przestał się śmiać.
-Nie bardzo. Przepraszam, po prostu wydaje mi się, że jakieś dziwne rzeczy sieją spustoszenie w mojej głowie.-  kiedy te słowa opuściły moje usta, zauważyłam Liama, posyłającego mi strzelającego zabójcze spojrzenie. Przełknęłam ślinę, ponownie skupiłam się na Greggu, który patrzał na mnie z twarzą pełną obaw.
-Jest coś o czym chcesz pogadać? Chodzi o tego chłopaka Justina?
-Nie.- powiedziałam szybko. Nie powinnam mówić Greggowi wszystkiego o Liamie, Nicku, SA i Justinie. Chyba że chciałam umrzeć, co czasem zdawało się najlepszym rozwiązaniem. Trzymanie w sobie tych wszystkich strasznych informacji zaczęło mnie przerażać.
-Może podczas biegania pozbędziesz się tego wszystkiego z głowy? Idź i biegaj.- zasugerował, robiąc krok w tył, by umożliwić mi podejście do toru.
Szybko zaczęłam, lekkim truchtem, a następnie przybrałam szybsze tempo, aby uciec od Gregga. On jest naprawdę słodki, ale czasem aż za. Nie powinien przywoływać naszej przyszłości, to mogło mieć wpływ jak zachowuje się wobec mnie w swojej pracy. Plus, mam troskliwego chłopaka, którego kocham bardziej niż kogokolwiek na świecie. Nie ma mowy o tym, że mogłabym poczuć coś do Gregga.
-Oi Sutton. – jakiś głos warknął na mnie, zauważyłam że Liam zbliża się do mnie.
-Czego chcesz?-  spojrzałam na niego, przysuwając się do środkowej linii toru, tak by zachować odległość między nami.
-Czy twój chłopak zdecydował się na naszą ofertę? Nie dostaliśmy odpowiedzi od tego kutasa.
-Jeśli chodzi ci o to, że ma kogoś zabić dla wskazówki o swoim bracie, to tak.
-Ścisz swój pieprzony głos, dziwko.- warknął Liam, chwytając mnie za ramię.
-Bierz swoje pieprzone łapy ze mnie albo cała klasa dowie się o twoim handlu narkotykami i sposobach zabijania. Zagroziłam, uwalniając się od jego paskudnego uścisku. Zauważyłam na swoim ramieniu czerwony odcisk, który zostawił na mnie przez wbicie swojego paznokcia w moją skórę.
-Widzę, że ktoś zrobił się trochę bardziej zarozumiały.
-Tylko się bronię. – powiedziałam, zwalniając trochę swoje tempo.
-Nieważne. Po prostu upewnij się że twój chłopak będzie gotowy na te kilka miesięcy.
-Arizona?
-Tak. Zgaduję, że nie jedziesz z nim?
 Szczerze mówiąc, nawet o tym nie pomyślałam.
-Co ci do tego?
-Dobrze, zdaj sobie sprawę, że jeśli coś pójdzie nie tak, stracisz swojego chłopaka. Nie zawacham się bronić własnego tyłka, nawet jeśli to będzie oznaczało dla niego ryzyko.
Zatrzymałam się jak wryta, gniew wybuchł z mojego wnętrza.
-A ja nie będę ryzykować posyłając cię na dół. Jeśli on pójdzie na dół, ty razem z nim.
-Sutton skarbie, mogę cię zabić…o tak.- pstryknął palcami, pokazując jak szybko może mnie zabić. Nie mogłam uwieżyć, że jestem manipulowana przez tak paskudnego i bezdusznego drania, który kiedyś był dla mnie, opiekuńczym i przyjaznym chłopakiem. Myślę, że to prawda kiedy mówią, że ludzie się zmieniają- nawet jeśli na gorsze.
-Nie nazywaj mnie skarbem. – zacisnęłam zęby, chowając za plecami swoje zaciśnięte pięści.
-To jak?- zakwestionował, uśmiechając się do mnie.
-Kahn, wracaj do biegania.- rozkazał Gregg, podbiegając do miejsca, gdzie oboje się zatrzymaliśmy. Oh cholera, jeszcze tylko tego mi było trzeba.
-Pamiętaj Sutton, nie mów nic.- ostrzegł Liam, posyłając mi i Greggowi ostatnie brudne spojrzeniem zanim wrócił do biegania.
-Wszystko dobrze? Jesteś blada jakbyś zobaczyła ducha czy coś.- powiedział Gregg dotykając lekko mojego ramienia. Odwróciłam wzrok, czując ciepło na policzkach. Zawsze czułam się niezręcznie, kiedy dochodziło do fizycznego kontaktu między mną a Greggiem po tamtym pocałunku, zwłaszcza że teraz był na takiej pozycji.
-Wszystko dobrze, naprawdę.
-Sutton-
-Proszę cię Gregg, przestań mówić.- poprosiłam, krzyżując ręce na brzuchu.- Naprawdę doceniam to, że się o mnie troszczysz, ale to jest trochę dziwne.
Podrapał się po głowie, nie będąc pewny o co mi chodzi, jego usta lekko zadrżały.
-Nie jestem pewny czy rozumiem. Czy chodzi ci o pierwszy pocałunek?
-Tak, wiem że to nie jest powód by być zażenowaną, wiem to. Po prostu za każdym razem kiedy cię widzę, wszystko wraca, a to źle, bo jesteś bratem mojej najlepszej przyjaciółki, a poza tym mam teraz chłopaka.
Gregg pokręcił głową ze zrozumienie, posyłając mi mały uśmiech.
-Wiem Sutton. Nie musisz mi wyjaśniać, to również dla mnie jest trochę nie wygodne. Nie mniej jednak chciałbym zostawić przeszłość za nami i iść dalej. Dalej możemy się przyjaźnić.
-Mimo że jesteś zastępcą mojego nauczyciela WF? Czy to w jakiś sposób nie narusza prawa?
-Tylko jeśli jesteś w coś zaangażowany z uczniem, my nie jesteśmy. Proszę, nie możemy spróbować?
Szczerze mówiąc bardziej niż cokolwiek chciałam powiedzieć tak, ale nie byłam na tyle głupia by wierzyć, że ta przyjaźń wyjdzie. To było zbyt ryzykowne, nie chcę nawet myśleć o tym, co by się stało gdyby ktoś dowiedział się o tym pocałunku. Tak, był młodszy. Ale teraz jest na oficjalnej pozycji. Miał obowiązki i musiał dbać o swoją karierę, a ja miałam ważniejsze rzeczy na głowie.
Dlatego byłam zaskoczona kiedy te słowa wyszły z moich ust.
-Chciałabym.
Gregg rozciągnął swoje usta na twarzy, odsłaniając białe zęby i tworząc ogromny uśmiech.
-Świetnie, teraz idź się przebrać i wracaj do domu.
Czy on naprawdę powiedział że mam iść do domu, kiedy jestem tu dopiero od pół godziny? Trenerka Benson go zabije jeśli dowie się, że pozwolił mi iść wcześniej.
-Sutton, idź!- zaśmiał się, wskazując na drzwi szatni.  Nie, chyba się przesłyszałam.
-Dziękuję.- nawet nie wiedział ile omijanie wf dla mnie znaczyło, dzięki temu mogłam spędzić więcej czasu z Justinem. Mimo, że wiedziałam iż zawieranie z nim przyjaźni było ryzykowne, byłam gotowa to pominąć. Gregg był przyjacielem rodziny od dłuższego czasu, ale to nie znaczy, że byliśmy w coś zaangażowani. Po prostu musimy być ostrożni – to wszystko.
Weszłam do szatni, westchnęłam z ulgą kiedy dotarłam do swojej torby i zaczęłam zmieniać swoje spocone ubrania.  Kiedy spakowałam do torby swój dezodorant, zabrzmiał w niej odgłos powiadamiający mnie o tym, że dostałam sms. Miałam nadzieję, że to czekający na mnie Justin. Poczułam jak moje serce zaczęło mocniej bić, kiedy zobaczyłam że wiadomość została wysłana z nieznanego numeru. Mentalnie przygotowałam się na to, co miałam przeczytać.
Oooh niegrzeczna Sutton. Igrasz z ogniem? Słyszałem że relacje między nauczycielem a uczniem są nielegalne. Możesz z nim uciec, ale nagrodzisz go za to tym, że będzie siedział w pomarańczowym kombinezonie! - SA
Schowałam telefon do torby telefon, przebiegając ręką po włosach i próbując walczyć z łzami napływającymi mi do oczu. SA nie da mi spokoju. To tak jakby cieszył się z pracy trwającej 27/7 i polegającej na torturowaniu mnie, i straszeniu śmiercią.
Wybrałam numer Justina kiedy wyszłam z szatni, zawiesiłam na ramieniu torbę z rzeczami do ćwiczeń oraz swój skórzany plecak. Odpowiedział po pierwszym sygnale.
-Witaj piękna.
-Justin jesteś gdzieś w pobliżu?- spytałam pomiędzy ciężkimi oddechami, kiedy biegłam korytarzem.
-Czekam na ciebie przed szkołą skarbie. Czemu tak wcześnie? Myślałem że masz jeszcze godzinę wf…
-Plany się zmieniły, spotkamy się przed wejściem?
-Będę tam za sekundę.
W moim uchu rozbrzmiały dwa sygnały, powiadamiające mnie o zakończonym połączeniu.  Dalej biegłam wzdłuż korytarza, aż w końcu znalazłam się przy wyjściu, gdzie zobaczyłam zaparkowanego SUV’a Justina. Zobaczyłam go w środku, patrzącego na mnie i trzymającego ręce na kierownicy.
-Hej.- powiedziałam bez tchu, zapinając pas bezpieczeństwa.
-Dobrze się biegało?- spytał Justin, muskając mój policzek. Trzymał twarz przy moim policzku, kiedy ja bawiłam się swoimi drżącymi rękami. – Dobra, bo będę gryźć. Co jest?
-Nic.- wzruszyłam ramionami, wpatrując się przez przednią szybę w bezpańskiego kota, który wspinał się po drzewie.
-Sutton, nie jestem głupi. Wiem kiedy coś cię gryzie. To boli, kiedy widzę cię w takim stanie.- wymamrotał w mój policzek, sprawiając że przez moją skórę przeszły wibracje.
-Po prostu to jest długi dzień i chcę wrócić do domu.
-Sutton, jest 10:30.
-Jesteś jakimś mistrzem czasu? Jezu, po prostu jedź.- zachichotałam, odpychając go od siebie. Roześmiał się na mój komentarz, jednak coś podpowiadało mi, że nie odpuści. Justin wkrótce dowie się prawdy, miał na to swoje sposoby.
__

Zatrzymaliśmy się przed domem, a mój żołądek postanowił, że to będzie doskonały czas by wydać z siebie dźwięk, który brzmiał jak grzmot.  Justin uniósł brwi, patrząc na mnie z otwartymi ustami.
-Co? Nic nie jadłam.
-Pojadę po coś do KFC, a ty idź do środka. – zaśmiał się, odpinając moje pasy.  To było zabawne, kiedy zawsze robił dla mnie te małe rzeczy, jak bym była niepełnosprawna i nie mogła nic sama zrobić. Nie żebym miała z tym problem, ale to było dziwnie słodkie, jak na niego. Wynikało to z jego nadopiekuńczości.
-Nie chcesz żebym pojechała z tobą?
-Nie pani zmęczona. Idź połóż się na kanapie i zamknij oczy, będę z tobą za jakieś 15 minut.
Otworzyłam drzwi samochodu, zamykając je za sobą cicho i zaczęłam grzebać w torbie w poszukiwaniu kluczy. Kiedy je znalazłam, chciałam pomachać Justinowi na pożegnanie, jednak jego SUV zniknął.
Zdjęłam buty i położyłam torbę obok drzwi, kiedy znalazłam się w domu, zdecydowałam się przynieść kilka talerzy, by były gotowe, kiedy Justin wróci z KFC. Powoli szłam do kuchni, ciągnąc za sobą nogi, czułam jak ogarnia mnie zmęczenie. Podeszłam do kuchennego stołu by włączyć telewizor. Powędrowałam wzrokiem po kuchni, dopóki nie natknęłam się na wyjątkowe śniadanie.
Wtedy jakby czas się zatrzymał. Jakby ktoś wyrwał moje serce I zmusił mnie do połknięcia go z powrotem. Po moim ciele przeszedł lodowaty chłód, który spowodował dreszcze w moim kręgosłupie, po czym poczułam się, jakbym stała w ogniu.
Ostrożnie podeszłam do stołu- po czym od razu tego pożałowałam.
Wiadomość została napisana grubą warstwą czerwonej krwi, która kontrastowała z białym blatem.  Obok tego leżał Francuski nóż, pokryty jeszcze większą warstwą czerwonego płynu.
Czyja krew poleje się teraz? To twoja wina Sutton.- SA
Żółć podeszła mi do gardła, sprawiając że zaczęłam się dławić. Rzuciłam się w stronę zlewu, opróżniając zawartość mojego pustego żołądka. Ciągle miałam gwałtowne odruchy wymiotne, trzymałam się blatu po obu stronach zlewu, aby uchronić moje trzęsące się ciało od upadku. Powtarzało się to przez następne pięć minut, zapach świeżej krwi unosił się w powietrzu.
Odsunęłam się od zlewu i pochyliłam się nad blatem by zetrzeć mokrą gąbką krew z niego. Ciecz zabarwiła moje blade ręce na czerwony odcień, no spowodowało że znów miałam ochotę zwymiotować.
„Właśnie zostaliśmy poinformowani, że znaleziono dźgnięte nożem ciało dziewczyny z naszego miasta, przy siłowni 24 godziny”… Spojrzałam rozpaczliwym wzrokiem na telewizor, a artykuł został kontynuowany.
"Tak, dziewczyna ma 17 lat, a jej imię to Lola Chrystal. Została przewieziona do szpitala, potwierdzono że jej rany nie zą zbyt głębokie i że nie straciła zbyt wiele krwi, więc wszystko powinno być z nią w porządku. Nadal trwają poszukiwania osoby, która to zrobiła. Osoba ta dźgnęła i uciekła. Policja prowadzi śledztwo w tej sprawie."
Lola? Nie. To nie możliwe.
Ona jest SA. To ona miała być tą, która pozostawiła tą wiadomość. Nie było mowy, żeby została dźgnięta nożem. Mimo tych wszystkich myśli, byłam pewna że się mylę.  Oczywiście to była Lola Chrystal, która została dźgnięta nożem, nie było jednak mowy o tym, że zostawiła na moim kuchennym blacie wiadomość napisaną krwią. Oskarżony, który dźgnął Lolę, był również tym, który zostawił tą wiadomość napisaną jej krwią. Oznaczało to, że nóż był zastosowany jako broń, i że Lola nie była SA.
Jeśli Lola nie jest SA, to kto nim jest?
Usłyszałam jakiś trzask w pokoju dziennym- wstrzymałam oddech.

* * *

Rozdział mógłby być wcześniej, ale coś się dzieje z moim komputerem i ciągle mi się wyłącza, a nie wszystko zawsze zdążę zapisać. Mam nadzieję, że wam się podoba. Jak myślicie, kto jest SA?

Jeśli chce ktoś być informowany o rozdziałach na twitterze to piszcie w komentarzu, na asku lub twitterze. 

Zapraszam do followania polskiego konta Sutton: @SA_SuttonPL oraz Justina: @SA_JustinPL

Zmieniłam nick na twitterze na : @SwaggaBiebah

Pytania: www.ask.fm/swagja

Twitter: www.twitter.com/swaggabiebah