Chapter 24

-Justin, muszę ci o czymś powiedzieć.- zaczęłam odchodząc od niego. Spojrzenie pełne zaciekawienia przeszło przez jego twarz po czym spojrzał na zegar na ścianie.
-Nadal mamy 45 minut kary więc...-
-Nie tutaj.- powiedziałam natychmiast. Nie chciałam by -SA podsłuchiwało więcej naszych rozmów. Ktokolwiek to był pewnie już wiedział gdzie jesteśmy i szykował następne wiadomości lub rzeczy, które przestraszą mnie na śmierć.
-Znam dobre miejsce.- Justin wziął moją rękę i zaprowadził mnie w kierunku drzwi
-Chwila, co z Panią Ryder? Wróci i zobaczy, że zniknęliśmy zanim godzina się skończyła!- zaprotestowałam. Nie dlatego, że bałam się kłopotów z Ryder, ale po prostu nadal nie miałam ułożonego w głowie tego jak powiem Justinowi o -SA. Wiem, że to brzmi żałośnie, ale postawcie się w mojej sytuacji:
A) Ktoś cię prześladuje, obserwuje każdy krok. Może powiedzieć lub zrobić wszystko by skrzywdzić ciebie lub tych na których ci zależy.
B) Masz chłopaka, który zmaga się z pewnego rodzaju zaburzeniami złości. Mógłby zachować się w sposób, który wpędziłby was oboje w kłopoty.
C) Czujesz się przerażona powyższymi punktami.
-Pani Ryder może mi ssać...-Justin zrobił obrzydzoną minę- ...właściwie to było wyobrażenie, którego nie chciałem w mojej głowie.-
-Justin...- westchnęłam śmiejąc się gdy on nadal próbował wyprowadzić mnie z klasy
-Sutton, chodź ze mną.- wypchnął mnie za drzwi i prowadził korytarzem do wyjścia. Przez cały czas trzymał mnie za rękę i czułam się tak bezpiecznie. Przez to uświadomiłam sobie, że już nigdy nie mogę go opuścić.
*
Jechaliśmy kilometry przez wietrzną drogę, a dźwięki SafetySuit wypełniały samochód. Wyjrzałam za okno i zauważyłam, że jesteśmy nad morzem i w połowie piaszczystej, połowie kamienistej plaży. Zaczynało się ściemniać, słońce odbijało się w morzu. Oparłam głowę o okno patrząc na pustą plażę. Nigdy wcześniej nie widziałam tej części Kalifornii. Większość ludzi chodziło na plażę po drugiej stronie klifu. Ludzie nazywali ją "szaloną" plażą, bo zawsze była wypełniona po brzegi. Organizowane tam były imprezy majora albo wielkie rodziny spędzały tam wakacje. Jednakże, ten obraz przede mną był jak ukryty skarb. Piękne i spokojne, bez imprez i biegających dzieci.
Justin zabił tą chwilę gdy podjechaliśmy do przyczepy postawionej koło paru głazów i skał. Poprawiłam się w siedzeniu zaciekawiona gdzie my w ogóle jesteśmy. Justin zaśmiał się do siebie i wyszedł z auta. Obszedł je i otworzył mi drzwi.
-Gdzie my do cholery jesteśmy?- spytałam gdy odpinałam pas
-Ktoś jest trochę niecierpliwy.- powiedział delikatnie biorąc mnie w swoje ramiona. Na prawdę nie miałam pojęcia czemu mnie niesie, ale nie narzekałam. Zaśmiałam się gdy przyciągnął mnie bliżej swojej klatki piersiowej zmierzając w kierunku przyczepy. Kiedy doszliśmy do niej postawił mnie i zaczął szukać czegoś w kieszeni. Usłyszałam dźwięk metalu kiedy wyciągnął klucze i włożył je w zamek po czym drzwi otworzyły się. Wszedł do środka, a ja za nim.
Kiedy do niego weszłam czułam się jak w jednym z tych magicznych namiotów w Harrym Potterze. Pamiętacie to w czwartej części, kiedy namiot wydawał się mały z zewnątrz, a kiedy Harry do niego wszedł w środku był wielki? Tak właśnie było i teraz. Zauważyłam nowoczesną kuchnię, parę sof postawionych wokół płaskiego telewizora, łazienkę i małą, przytulną sypialnię pełną zdjęć na ścianach.
-Wow.- powiedziałam gdy zaparło mi dech w piersiach- Mieszkasz tutaj?-
-Ta, nie jest wspaniałe, ale daje rade.- uśmiechnął się wchodząc do kuchni
Daje radę? Cholera, to miejsce było fajniejsze niż mój dom razem wzięty.
-Jest pięknie.-
Justin zaczął grzebać w szafkach wyciągając chleb i inne rzeczy z lodówki.
-Z czym chcesz kanapkę?- spytał z uśmiechem na twarzy
-Masz nutellę?-
Otworzył szerzej oczy i zaśmiał się.
-Chcesz kanapkę z nutellą?-
-...Masz z tym jakiś problem?-
-Nie, oczywiście, że nie. Nutella sprawia, że świat się kręci, prawda?-
-Właściwie to tak...razem z Oreo.-
-Cóż masz szczęście!- Justin wyciągnął paczkę Oreo z szafki i nieotworzoną nutellę. Zaczął robić kanapki, a ja usiadłam na jednym z krzeseł barowych. Spojrzałam na jego plecy i umięśnione ramiona. Nagle wzrok zwróciłam na jego tyłek, opadały mu spodnie.
-Więc czemu robisz jedzenie?-
-Bo zrobimy późno popołudniowy piknik na plaży, a ty powiesz mi co cię męczy przez ostatnie dni.-
-Skąd wiesz, że to co chcę ci powiedzieć męczy mnie?-
-Bo trzymasz się na dystans i prawie dostajesz zawału za każdym razem gdy zadzwoni ci telefon. Nie wspominając, że dostałaś filmik, który nikt nigdy nie widział.- powiedział wyciągając koszyk spod zlewu
Cholera, był zbyt dobry w rozgryzaniu, że coś jest nie tak. Bystrzak.
-Mogłabyś iść do mojego pokoju i wsiąść koc? Powinien być na skraju łóżka.- Justin spytał pakując kanapki
-Pewnie.- wymamrotałam i przeszłam mały korytarz wchodząc do jego pokoju. Od razu zauważyłam leżący koc na łóżku. Kiedy po niego sięgnęłam uwagę przyciągnął kolaż zdjęć na ścianie. Przyciągnęłam koc do klatki piersiowej i podeszłam by zobaczyć je z bliska.
Było pełno zdjęć na ścianie, wszystkie przedstawiały te same osoby, ale w innych sytuacjach. Na pierwszym trzy dzieci siedziały na ławce. Dwoje chłopców z brązowymi, poczochranymi włosami siedzieli na dwóch stronach ławki, a w środku siedziała mała dziewczynką z krótkimi, brązowymi włosami. Wszyscy mieli na twarzach uśmiechy jednak chłopiec po prawej był tak znajomy. Zauważyłam te brązowe oczy. To był na pewno mały Justin co znaczyło, że...ta dwójka to Jaxon i Jazzy gdy byli mali.
Zwróciłam wzrok na następne zdjęcie, Jazzy wyglądała na starszą i całowała Justina w policzek. Justin miał na ustach wielki uśmiech kiedy przytulał mocno dziewczynkę. Poczułam jak kąciki ust mi się unoszą. Pragnęłam ją poznać, poczułam jakby stratę. Wydawała się być taka słodka.
Nad tym zdjęciem było kolejne w ramce, na którym dwóch starszych ludzi siedziało na kanapie. Był to mężczyzna noszący czapkę Yankees, koło niego siedziała pulchna kobieta z brązowymi włosami i twarzą skierowaną w aparat. Opierali się o siebie i z uśmiechem wpatrywali w aparat. To musieli być...
-Moi rodzice.- Justin niezręcznie odkaszlną gdy stał parę metrów ode mnie. Byłam tak zapatrzona w zdjęcia, że nawet nie zauważyłam, że poszedł za mną.
-Przepraszam, nie powinnam patrzeć. Po prostu...wyglądają na takich szczęśliwych.-
-Tak, to było przed tym jak tata wolał alkohol od rodziny.- cmoknął z niezadowoleniem kręcąc głową- Nawet nie wiem czemu nadal mam go na ścianie. Chyba część mnie chciałaby żeby ruszył swój tyłek stamtąd gdzie go zaciągnęło i próbował wszystko naprawić. Oczywiście to się nigdy nie stanie. Może nawet gdzieś leżeć martwy.- Justin spuścił głowę i zaczął kopać butem podłogę
-Po prostu wierz.- uśmiechnęłam się chwytając jego ramię -Jeżeli nie wróci to nie zasługuje by cię znać.-
-Chyba tak. W każdym razie lepiej chodźmy jeżeli chcesz zobaczyć fajerwerki.-
Czy on właśnie powiedział fajerwerki?
*
Justin pomógł mi schodzić i zeskoczyć z ostatniej skały po czym weszliśmy na piaszczystą stronę plaży. Było już dosyć ciemno, a atmosfera zaczęła się robić lekko upiorna. Złapałam się za ramiona gdy Justin zaczął robić ognisko z gałęzi zebranych po drodze i podpalił je zapalniczką wyciągniętą z kieszeni. Kiedy ogień zaczął się palić wziął ode mnie koc i położył go na piasku. Siadając za nim Justin wziął mały patyk i szturchał ognisko przez co parę iskier poszło w powietrze.
-Proszę.- podał mi kanapkę i grzebał w koszyku po swoją
-Dziękuję.- powiedziałam cicho biorąc małe kęsy. Przyciągnęłam do siebie kolana i wpatrywałam się przed siebie. Ciepłe morze co chwile dotykało moich stóp. Przez chwilę siedzieliśmy w ciszy po prostu ciesząc się swoją obecnością bez słowa.
-Więc co cię tak przeraża, że myślisz, że nie możesz mi zaufać?- Justin spytał strzepując okruszki kanapki ze spodni. Złączyłam usta biorąc ostatni gryz kanapki.
-Boję się tego co się stanie gdy się dowiesz.- wyszeptałam patrząc się w jego brązowe oczy oświetlane ogniskiem
-Sutton, nie musisz się bać. Wiesz, że możesz mi zaufać.- położył swoją dłoń na moją kciukiem głaskając ją. Wzięłam głęboki oddech i oblizałam usta. Justin miał rację. On mi zaufał, tyle razem przeszliśmy- teraz moja kolej.
-Pamiętasz te wiadomości, które dostawałam niedawno?-
Justin zmarszczył brwi, a jego usta stały się małą linią.
-Te, które dostawałaś po naszej konfrontacji z Liamem i Nickiem? Coś o chłopakach, którzy o ciebie walczą czy coś...-
-Tak, a ty złamałeś mój telefon. Jednakże, te wiadomości od SA się nie zatrzymały. Dostaje je nawet na mój nowy telefon.-
-A nie powiedziałaś mi o tym bo?- Justin spytał z lekko skrzywdzoną miną- Sutton, byłbym przy tobie, powinnaś mi powiedzieć...-
-Ja, ja byłam przestraszona!- wyrzuciłam z siebie -Nie wiedziałam co robić, komu powiedzieć. To -SA nie jest jak ty. Nie pomaga mi ani nie daje rad. Jest rządne krwi!- poczułam jak głos mi się załamuje w niektórych miejscach
-Sutton, jest okej. Ty jesteś okej.- Justin przysunął się, zdjął kurtkę i nałożył mi ją na ramiona. Przyciągnął mnie do swojej klatki piersiowej trzymając moje trzęsące się ciało -Nie musisz się czuć samotna i przestraszona nigdy więcej. Teraz ta osoba nie może się do ciebie dostać kiedy o tym wiem.- wymamrotał w moje włosy całując mnie co chwilę
Chciałabym mu uwierzyć.
-Przepraszam, że ci wcześniej nie powiedziałam, nie chciałam cię skrzywdzić.- powiedziałam przytulając się
-Jedyna rzecz, która może mnie skrzywdzić to ukrywanie przede mną takich spraw. Sutton, od teraz żadnych tajemnic. Musimy być ze sobą kompletnie szczerzy, nie ważne co się stanie.- podniósł moją brodę bym na niego spojrzała
-Kiedy byłeś "SA" co to znaczyło?- spytałam z zaciekawieniem patrząc w jego oczy. Po tym lekko się odsunął, ale z uśmiechem spojrzał na mnie.
-To miało jakby dwa znaczenia.-
-Jakie?-
-Na początku było to Signed Anonymous (podpisany anonim), nic oprócz zwykłych wiadomości. Jednakże, kiedy zacząłem ci się przyglądać, śledzić każdy ruch...-
-Podglądać mnie w sypialni.- powiedziałam przez co obydwoje się zaśmialiśmy
-Cóż to też...- puścił mi oczko -zdałem sobie sprawę jak wiele chronienie cię dla mnie znaczy. Nie wiem czemu, ale poczułem się jakbym znał cię od lat. Udawałem, że cię nienawidzę, bo byłem zirytowany tym jak jakaś dziewczyna, której nawet nie znam mogła sprawiać, że czułem się jak nigdy wcześniej. Dlatego "SA" stało się Secret Admirer (sekretny wielbiciel).
Sekretny wielbiciel? Przez cały czas wcale mnie nie nienawidził, w sumie to zachowywał dystans, bo nie wiedział czemu mnie tak lubi? To było głupie, ale w tym samym czasie romantyczne.
-Jesteś szalony...w sumie to szurnięty.- powiedziałam kręcąc głową. Twarz Justina załamała się, a oczy zrobiły się smutne- Ale dlatego cię kocham.- odparłam czując jak serce przyspiesza mi biciu. Justin otworzył usta, smutek w oczach zmienił się na pasję i pożądanie.
-Justin kocham Cię.- potwierdziłam łącząc nasze usta. Jego usta odpowiedziały mi tak samo. Justin oparł się przez co położyłam się na nim- nasze usta siebie nie opuszczały. Leżeliśmy na kocu i całowaliśmy się, trwało to jakby wieczność, cały czas jego ręce krążyły po moim ciele. Odsunęłam się biorąc oddech kiedy jego usta zaczęły całować mój policzek i zjeżdżać na szyję.
Kiedy miałam znowu złączyć nasze usta fajerwerki wybuchnęły na niebie nadając mu koloru. Zaśmiałam się i usiadłam obserwując wyraziste kolory na niebie tworząc piękną atmosferę.
-Kto to robi?-
Justin usiadł koło mnie i przytulił mnie do siebie. Oparłam głowę na jego ramieniu i złączyłam nasze dłonie.
-Stary znajomy, mieszka niedaleko. Za tymi dwoma dużymi skałami w oddali...- wskazał palcem na prawą stronę morza -Ma na imię Joey i dużo ze mną przeszedł. W sumie pomógł mi z tą przyczepą parę lat temu.-
-Będę mogła go kiedyś spotkać?- spytałam
-Tak, spotkasz.-
*
Po kolejnej godzinie pod gwiazdami z Justinem poczułam jak moje oczy zamykają się ze zmęczenia.
-Musisz iść do łóżka kochanie.- Justin wyszeptał w moje ucho
-Powinnam wrócić do domu Alex będzie się zastanawiać gdzie jestem.-
-Zawsze możesz zostać?- Justin złapał moją rękę gdy powoli wstałam. Spojrzałam na jego twarz, a on przechylił głowę na jedną stronę.
-Justin proszę nie sprawiaj, że to będzie takie trudne od ciebie iść.- błagałam odrzucając włosy z ramion. Wypiął się by stanąć prosto.- Przestań.- zaśmiałam się uderzając go lekko w tors
-Odwiozę cię.- westchnął po czym znowu zaatakował mnie pocałunkiem
*
Kiedy stałam przy drzwiach wejściowych machałam do Justina kiedy on odjeżdżał. Zasugerowałam żeby został zamiast znowu jechać, ale chciał wrócić do przyczepy i zobaczyć czy wszystko jest w porządku. Nie wiem- chłopcy.
Weszłam po schodach patrząc na zamknięte drzwi od pokoju Alex. Światło nadal się paliło więc zapukałam lekko. Bez odpowiedzi. Otworzyłam drzwi i od razu tego pożałowałam. Alex i Nate kręcili się w łóżku w połowie nadzy.
-Cholera!- krzyknęłam zasłaniając oczy ręką. Obydwoje stoczyli się z łóżka z szokiem na twarzy.- Przepraszam.- wyszłam z jej sypialni śmiejąc się sama do siebie. Moja siostra miała właśnie stracić dziewictwo, a ja weszłam w złym czasie- zemsta potrafi być słodka.
-Lepiej już pójdę.- Nate założył koszulkę i pocałował Alex jeszcze raz.- Do jutra.- wyszedł szybko z pokoju gadając do siebie pod nosem -Dobrze cię widzieć Sutton.-
-Ciebie też.- powiedziałam i przyłożyłam rękę do ust by nie wybuchnąć śmiechem. Spojrzałam znowu do pokoju siostry, jej twarz była czerwonego koloru jak pomidor.
-Sutton, co to kurwa było?-
-Przepraszam siostro, widocznie karma się odwróciła i ugryzła cię w tyłek.- puściłam jej oczko i uśmiechnęłam się
-Cóż idę do łóżka więc dobranoc.- powiedziała przez zaciśnięte zęby i zamknęła mi drzwi przed twarzą
-Szkoda, że Nate się nie przyłączy!- krzyknęłam dokuczając jej ostatni raz. Co? Chciałam trochę świętować póki miałam nad czym.
Nadal się do siebie śmiejąc weszłam do mojego pokoju i zapaliłam światło.
W tym momencie otworzyłam usta, krew chyba przestała płynąć w moich żyłach, możecie się domyślić co było następne.
Moje lustro było całe pokryte jasno różowym pismem jakby to była szminka. Drzwi balkonowe były otworzone, wpadało przez nie zimne powietrze, ktoś przez nie wszedł. Prawdopodobnie osoba, która zostawiła wiadomość na moim lustrze:
"Zawsze jestem jeden krok przed tobą. Lepiej miej szeroko otworzone oczy. Twój chłopak może być następny xoxox- SA."

__

Jak słodko, prawda? A -SA nadal nie daje kurde za wygraną...